Jak informatyk został farmerem?

6:30 dzwoni budzik. Temperatura w domu tuż powyżej zera. Brak grzejnika, pełno dziur. Jedyne cieplejsze miejsce w domu to lodówka. Godzinę później siedzę już za kierownicą jeepa.

Bocznych szyb brak, przednia potłuczona i brudna. Zimne powietrze wdziera się do auta. Jadę 80 km na godzinę. Mgła leży wszędzie, widoczność tylko na kilka metrów. Nie widać, że to outback.

Ręce na kierownicy kostnieją od lodowatego powietrza. Można pomarzyć o klimatyzacji. Wzrok szuka czegokolwiek by się ogrzać. Nagle kangur przebiega kilka metrów przede mną. Rozglądam się czy nie ma ich więcej. Prędkość wciąż ta sama, ale o zimnie na chwilę zapominam. Kilka minut później pojawiają się owce. Na szczęście w przeciwieństwie do kangurów one boją się samochodu. Dwadzieścia minut później jestem na miejscu. Nasz wjazd obserwuje stado kangurów. Największy z nich może ważyć nawet 100kg. Kilkadziesiąt metrów dalej stoi szopa, z której wylatuje z krzykiem stado wielkich, białych papug kakadu. Podjadają ziarno dla owiec i po wielkości widać, że w tym pustynnym terenie mają się bardzo dobrze.

Plan na dziś – nakarmić blisko 1500 owiec i naprawić ogrodzenie. Przygotowujemy cały załadunek, ale wpierw jedziemy złapać zbiegów. Szef przejmuje kierownicę. Mgła już opadła i widać jałowy teren, który od 3 lat boryka się z suszą. Tam, gdzie coś jeszcze rośnie, pasą się owce. Deszcz pada sporadycznie i w małych ilościach a to, co spadnie, leży na ziemi. Grunt nie przyjmuje wody. Ironia przyrody. Wypatrzyliśmy zbiegów blisko drogi pomiędzy wyschniętymi drzewkami. Szybki skręt i już jedziemy dziurami i lawirujemy między leżącymi kłodami. Tutaj codzienna jazda wygląda jak odcinek specjalny Top Gear dla miłośników jazdy offroad.

Szef tłumaczy moje nowe zadanie. On będzie prowadzić jeepa a ja będę stał w przyczepce na ziarnie z łopatą w dłoni i wyrzucał co kilka metrów jedną szpachlę. Stracenie równowagi równa się wypadnięciu z przyczepki. Pierwsze karmienie i wypadam prawie trzy razy.

Po drodze zauważamy jedną owcę, której ucieczka nie udała się. Jeszcze żyła, jak do niej podjechaliśmy. Ile dni tam leżała, nie wiadomo. Szef rozcina płot i kopnie owcę w ramach motywacji do życia. Bez rezultatu. „Bidula”, mówi na głos patrząc na owcę. Potem patrzy na mnie i wyjaśnia: „Za daleko odeszła po drugiej stronie”. Nie chodziło mu bynajmniej o płot. Sypie jej trochę ziarna koło głowy i jedziemy dalej.

Szef się uśmiecha i stwierdza, że dobrze się spisałem.

***

Więcej o HELPX przeczytasz TU .